Dag allemaal,

Inmiddels zijn Sanne en ik twee weken in Sri Lanka en zijn we begonnen met vrijwilligerswerk. Ik verdeel mijn tijd tussen twee projecten: het opknappen van de plaatselijke tempel en het meehelpen met de verzorging in een weeshuis.
In de tempel ben ik vooral bezig met schilderen. Mijn voeten zitten onder de verfspatten (je mag alleen op blote voeten een tempel betreden) maar het is erg leuk werk. Ik leer basiswoorden Singalees van twee lieve mevrouwtjes die in de tempel koken en wassen voor de monniken. Ze zetten ook een kopje thee voor ons. Je drinkt je kopje overigens nooit helemaal leeg, want het laatste bodempje is altijd voor Boeddha. Een jonge monnik duikt op onverwachte momenten op om me te laten schrikken, waar hij vervolgens erg hard om moet lachen (ik ook wel hoor, als ik van de schrik bekomen ben). Locals komen binnen lopen om een kijkje te nemen bij de vreemde blanke mensen in hun tempel, maar ze zijn altijd in voor een praatje (waarbij ik mijn nieuwe Singalese woordjes in de praktijk kan brengen). De tempel is nu zo goed als af en daarom begin ik volgende week aan een ander project.
Toen ik de eerste keer naar het weeshuis ging vond ik dat best wel spannend, omdat ik niet wist wat ik daar aan zou treffen. Het bleek dat de kinderen er gelukkig goed verzorgd worden, en het is een schoon en mooi gebouw. Er is alleen veel te weinig personeel om alle wezen genoeg aandacht te geven, en dat is erg triest. Als je langs de boxen van de peuters loopt strekken ze hun handjes naar je uit in de hoop dat je ze op zult tillen.
Sanne en ik helpen mee op de afdeling voor de baby'tjes. Onze taken zijn luiers verschonen, kindjes de fles geven en ze knuffelen. Het geeft veel voldoening als je een huilend hummeltje aan het lachen weet te krijgen, of als er eentje op je schouder in slaap valt. Aan de andere kant maakt het me droevig dat het zo'n komen en gaan van vrijwilligers is terwijl de kinderen eigenlijk gewoon een vast iemand nodig hebben die voor ze zorgt. Toch is het beter dan helemaal niets. Gelukkig worden er daarnaast regelmatig kinderen geadopteerd.
Verder ben ik helemaal gewend aan deze mooie, chaotische cultuur. Ik heb een olifant op straat gezien die voor een file in het verkeer zorgde. Ik ben op een rijdende trein gesprongen (voelde me net Indiana Jones). Mijn bus is op een andere geknald maar aangezien er niemand gewond was geraakt reden de twee enigszins gehavende bussen allebei vrolijk verder. Dit soort dingen voelen haast normaal, als een natuurlijk onderdeel van het bruisende ritme van dit land.

Liefs
Dolly